Confederalisme voor welvaart

Vlaanderen, onze natie, barst van het potentieel. Wij horen thuis aan de Europese top. Het is onze ambitie niet om er gewoon te staan, maar om uit te blinken. Met ons onderwijs, ons sociaal-economisch beleid, ons bestuur.

En dat kunnen we. Uitblinken. Hoe? Door de Vlamingen vertrouwen te geven, door hen verantwoordelijkheid te geven. En door tegelijk te garanderen dat zij het beleid krijgen waarvoor ze stemmen. Confederalisme biedt net die garantie. Het is de vertaling van onze politieke droom. Dromen jullie even mee?

Samenleving, migratie, veiligheid

22 maart 2016. Terreuraanslagen in Zaventem en Brussel. Onze sterke Jan, Jan Jambon, is de minster van veiligheid. In die afschuwelijke dagen levert hij fenomenaal werk. Op Jan kunnen we bouwen. Maar wat als niet Jan, maar nog altijd Joëlle Milquet toen minister van Binnenlandse zaken was geweest? Zou u dan evenveel vertrouwen hebben gehad?

31 augustus 2015. Angela Merkel lanceert haar intussen legendarische uitspraak “Wir Schaffen das”. Bij ons is op dat moment Theo verantwoordelijk voor het migratiebeleid. Theo slaagt erin om de grootste asielcrisis sinds de tweede wereldoorlog sterk te beheren. En hij komt met de ene na de andere maatregel om de instroom in te perken en om criminele illegalen te verwijderen.

Maar wat als op dat moment niet Theo, maar wel de Waalse Melchior Wathelet van de CDh nog altijd bevoegd was? Of, erger nog, Marie Arena van de PS nog altijd verantwoordelijk was voor de asielopvang?

Daar gaat confederalisme over. Geen theoretische, technische discussies. Maar fundamentele vragen over onze veiligheid, onze samenleving. Hoe zorgen we ervoor dat wij daarbij de touwtjes zelf in handen hebben?

Wij kiezen voor een confederatie met twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. Zij worden eigenaar van alle bevoegdheden.

Justitie en veiligheid bijvoorbeeld. Dat wordt de bevoegdheid en verantwoordelijkheid van Vlaanderen. We krijgen onze eigen wetten, onze eigen rechtsmacht, onze eigen politie, eigen gevangenissen. En we bepalen zelf hoe we daarover samenwerken met Wallonië en Brussel.

En op vlak van migratie zal Vlaanderen zelf kunnen beslissen wie binnen komt en wie moet vertrekken. Zo kunnen we migratie en inburgering steviger op elkaar afstemmen.

Op andere domeinen is het dan weer nuttig om samen te werken met Wallonië. Defensie bijvoorbeeld. Met ons confederalisme draaien we zo de dynamiek om. De deelstaten werken samen omdat ze dat willen, niet omdat ze moeten. Ze werken samen omdat het nuttig is, omdat het een meerwaarde biedt.

Vandaag is dat anders. Vandaag gaat de discussie telkens over wat we niet meer samen willen doen, dat is per definitie een ruzielogica. Federalisme vandaag, dat is blokkering, communautaire onrust, dat is afbreken.

Ons confederalisme is net het tegenovergestelde, dat is opbouwen. Het is een positief verhaal waarbij Vlaanderen en Wallonië kiezen voor verstandige samenwerking.

Sociaal-economische verantwoordelijkheid

18 december 2018. Het is duidelijk dat N-VA nooit deel zal uitmaken van een regering die naar Marrakesh trekt. De regering is gevallen. Charles Michel neemt het woord in de Kamer. In een laatste wanhoopspoging maakt hij een radicale bocht naar links. Hij smeekt de PS en Groen als het ware om hem te depanneren. Bij elke zin die Michel uitspreekt, vliegt een extra miljoen het raam uit. CD&V zit intussen enthousiast te applaudisseren.

Zo’n uitverkoop van Vlaanderen, dat kunnen wij gewoon niet aanvaarden. Precies omdat onze economische sterkte, onze vrijheid is. Kijk naar onze geschiedenis. De gelijkheidswet, de taalgrens. Van de koningskwestie tot Leuven Vlaams. Het werd steeds duidelijker hoeveel Vlaanderen en Wallonië van elkaar verschillen.

Maar uiteindelijk is het toch vooral onze Vlaamse economie geweest, die ons meer vrijheid kocht. Het is onze Vlaamse welvaart die ons een vorm van zelfbeschikking biedt, al decennialang.

Ondertussen zijn we zes staatshervormingen verder en is het verschil in welvaart  blijven groeien. Vlaanderen wordt steeds sterker en Wallonië slaagt er maar niet in om bij te benen. Ja, de deelname van de N-VA in de federale regering heeft gezorgd voor een kentering in het jarenlange wanbeleid. De overheidsuitgaven werden verlaagd, de belastingdruk daalt en er komen meer dan 200.000 jobs bij.

En ja, die maatregelen zijn goed voor iedereen. Vlaanderen, Wallonië én Brussel gaan er allemaal op vooruit. Maar opnieuw valt op dat Vlaanderen sterker vooruit gaat. Dat is ook logisch. Het beleid dat wij federaal gevoerd hebben sluit namelijk meer aan op de Vlaamse noden dan op die van Wallonië en Brussel. Opnieuw een bewijs dat je in dit land maatwerk nodig hebt. Dat je niet met één Belgisch beleid even goed kan doen voor alle deelstaten.

En net dat maatwerk kunnen we bieden met ons confederalisme. Door Vlaanderen de volledige verantwoordelijkheid te geven om een eigen economisch beleid te voeren, een eigen arbeidsmarktbeleid, een eigen sociaal beleid ook. Een beleid dat aansluit op onze eigen noden.

En dat we bovendien consequent met onze eigen centen zullen betalen. Net zoals Wallonië en Brussel dat ook zullen moeten doen. Als men in Wallonië een links beleid wil voeren, dan moet dat kunnen. Maar niet op onze kosten. Als men in Wallonië kiest voor hogere belastingen, dan doen ze maar. Zolang ze de factuur daarvoor zelf moeten betalen. Als het Brussels gewest verhindert dat hun jongeren komen werken in Vlaanderen, dan zal dat hun verantwoordelijkheid zijn. En dan moeten ze niet verwachten dat Vlaanderen zomaar opdraait voor die werkloosheidsuitkeringen.

Samengevat maakt confederalisme komaf met het factuur-federalisme, waarbij de rekening steeds aan Vlaanderen wordt gepresenteerd. We kiezen voor eigen beleid, om te antwoorden op eigen noden, en dat op eigen kosten.

Dat betekent zeer concreet:

Met ons confederalisme maken we een einde aan het huidige systeem van dotaties. De deelstaten krijgen volledige fiscale autonomie. Zij zullen dus principieel op eigen benen moeten staan. En wat het beleid betreft dat nog samen wordt gevoerd, op confederaal niveau, daarvoor zullen de kosten gezamenlijk door beide deelstaten worden gedragen.

We kiezen met ons confederalisme ook voor een mechanisme om de staatsschuld af te bouwen. De voorbije legislatuur hebben we door verantwoordelijk beleid, schuldbeheer en de beheersing van de overheidsfinanciën aan schuldafbouw gedaan. In 2014 bedroeg de staatsschuld nog 107.6% van het BBP. Dat ging naar 101.4% in 2018, en moet nog verder dalen naar 99.8% in 2019. Zo bevestigt de Europese commissie het cijferwerk van onze Johan Van Overtveldt.

Met ons confederalisme kunnen we een turbo zetten op het werk van Johan. En dat is nodig. Een staatsschuld onder de 100% gaat de goede richting uit, maar we moeten nog veel beter doen. We moeten een voorbeeld nemen aan het keurige financiële bestuur van de Vlaamse regering onder leiding van Geert Bourgeois.

Door de regio’s verantwoordelijk te stellen voor hun inkomsten en uitgaven, kunnen we hen ook écht mee verantwoordelijk stellen voor de schuld. In het confederale grondverdrag willen wij een absolute schuldenrem inschrijven op het confederale niveau, zodat daar geen nieue financieringstekorten meer opgebouwd worden. Met een schulddelgingsfonds tekenen we vervolgens een aflossingstraject uit voor de federale schuld. Zodat die over maximaal 25 jaar wordt afgebouwd of wordt overgenomen door de deelstaten.

Er is hervormd door onze regeringen. Dat was niet altijd prettig. We hebben veel gevraagd van de bevolking. Hervormingen en besparingen die niet voor iedereen evident zijn. We moeten de mensen dan ook het respect tonen dat ze verdienen, door te garanderen dat hun zweet niet voor niets zal zijn geweest.

Confederalisme is die garantie. Zodat we ons economisch versterken. Zodat alles wat we hebben opgebouwd, niet opnieuw wordt afgebroken.

Want vergis u niet. Onze realisaties zijn niet definitief verworven, ze zijn niet gebeiteld in graniet. De Waalse PS ligt op de loer, en wordt steeds meer de slippendrager van radicaal-links. Dat zagen we zeer recent nog.

Solidariteit

11 januari 2019. Elio Di Rupo kondigt aan hij gaat voor de reconquista, de herovering. De PS staat te trappelen om opnieuw mee te besturen en de hervormingen van de laatste jaren terug te draaien. In één beweging veroordeelt hij het confederalisme. Omdat daarmee de solidariteit, de transfers tussen Vlaanderen en Wallonië zouden worden stopgezet.

Fake news. Ons confederalisme bevat wel degelijk een gedetailleerd solidariteitsmechanisme. Waarom? Omdat wij gerust nog solidair willen blijven met Wallonië, omdat wij er ook alle baat bij hebben dat Wallonië het beter doet.

Solidariteit, daar staan we dus voor open. Op voorwaarde dat die objectief is, transparant en efficiënt. Die solidariteit moet Wallonië aanzetten om verantwoordelijkheid op te nemen. Daarom voorzien wij een tijdelijk solidariteitsmechanisme (max. 25 jaar) om de overgang van het federale naar het confederale model op te vangen. Daarna komt er een permanent solidariteitsmechanisme dat responsabiliserend werkt.

Want zoals het nu loopt, kan het niet langer. Vorige zomer toonde een studie van de KULeuven opnieuw aan dat de transfers in dit land immens zijn, en dat ze niet afnemen. Jaarlijks vloeit er via het federale systeem 6,5 miljard Vlaamse belzastingcenten naar Wallonië. Volgens onze eigen berekeningen ligt dit bedrag zelfs nog hoger.

Bovendien staat vast dat die transfers nog verder gaan toenemen, omdat de vergrijzing en de bijhorende pensioenuitgaven na Vlaanderen, nu ook in Wallonië voluit zullen beginnen inslaan. Als wij onze eigen Vlaamse pensioenen willen garanderen, is er maar één zekere weg, en dat is confederalisme.

Efficiënt beleid

27 oktober 2017. Het nieuw Vlaams decreet lokaal bestuur wordt definitief goedgekeurd. Daarmee slaagt onze Liesbeth Homans erin om minstens 2.500 politieke mandaten te schrappen. 2.500 postjes minder. Opnieuw geeft Vlaanderen het goede voorbeeld.

Met ons confederalisme kunnen we dat goede voorbeeld volgen. En kiezen we voor een overheid die slanker is, efficiënter en goedkoper.

Kamer en Senaat? Die schaffen we af. We vervangen ze door één beperkt confederaal Parlement. We snoeien ook stevig in de 18 federale ministerposten die we vandaag kennen, en houden er maar 4 over. De 10 provinciebesturen, 52 deputés en 350 provincieraadsleden schaffen we eveneens af.

Met minder structuren, minder postjes, minder kosten zullen we zo meer kunnen doen. En zulle we vooral sterker en efficiënter kunnen besturen.

Herfederalisering

13 december 2017. Alexander De Croo wil het hebben over herfederalisering van bevoegdheden. In plaats van de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië te erkennen, wil hij die verdoezelen onder een Belgisch sausje. Alsof die verschillen magisch zouden verdwijnen wanneer een Belgisch minister aan de touwtjes trekt.

Weet u nog wie in 2010 de stekker uit de federale regering-Leterme II trok? Dat was Alexander De Croo, toen kersvers Open VLD-partijvoorzitter. Weet u ook nog waarom hij dat deed? Omwille van een communautair dossier. Een daad van protest omdat Brussel-Halle-Vilvoorde niet deftig gesplitst raakte. Vandaag staat diezelfde De Croo weer op de barricaden, maar dan wel net voor het tegenovergestelde: we zouden meer samen Belgisch moeten beslissen.

Energiebeleid? Moet volgens De Croo terug volledig Belgisch worden. Opvallend, want in Vlaanderen werd het energiebeleid al jaren getrokken door OpenVLD ministers. Blijkbaar heeft De Croo meer vertrouwen in de Waalse minister Marghem, dan in zijn eigen partijgenoten.

Ook het handelsbeleid wil hij terug volledig Belgisch zien. Dat terwijl Vlaanderen record na record optekent. In 2018 hebben buitenlandse bedrijven 4,2 miljard in Vlaanderen gepompt. Een recordbedrag. Waarom wil Decroo veranderen wat overduidelijk schitterende resultaten oplevert? Of wil hij gewoon dat de federale regering met de Vlaamse eer gaat lopen?

Het mobiliteitsbeleid wil De Croo eveneens terug federaal zien. Hij heeft blijkbaar meer vertrouwen in de franstalige minister Bellot. U kent hem wel, de minister die nog steeds de geluidsoverlast rond Zaventem niet opgelost kreeg, die de ene na de andere procedure opstart om de Vlaamse hervormingen rond het rijbewijs te blokkeren en die verantwoordelijk is voor de NMBS. De NMBS die met haar treinen vertraging na vertraging blijft opstapelen.

Geef mij maar de stevige aanpak van onze Ben Weyts die een recordbedrag investeert in fietspaden, die het dossier van de Oosterweel heeft vlot getrokken en nu de mobiltieit op de Brusselse ring in het vizier heeft.

Herfederaliseren zal niet zorgen voor een beter bestuur, het is integendeel een debat van slogans en halve waarheden. In het beste geval. Het probleem in België is niet dat er teveel werd gesplitst, maar wel te weinig. Deelstaten werden bevoegd voor een aantal domeinen, maar kunnen niet verantwoordelijk worden gesteld wanneer ze falen.

Verantwoordelijkheid geven, daar is niemand ooit slechter van geworden. En dat geldt ook voor een gezonde concurrentie tussen deelstaten die ons allen kan versterken. Gezonde concurrentie. Een liberaal zou daar toch ook van doordrongen moeten zijn? Niet De Croo blijkbaar.

Brussel

17 februari 2018. De zoveelste uithaal van Guy Vanhengel naar de N-VA. Volgens de OpenVLD’er zou N-VA niet geschikt zijn om Brussel te besturen.

En wat dan met Brussel? Het is de eeuwige dooddoener is elk communautair debat. Onterecht. Want in ons confederalisme hebben we ook die knoop ontward. N-VA laat Brussel alvast niet los. Brussel is een belangrijke economische motor voor Vlaanderen, onze venster op de wereld, én Brussel is onze hoofdstad.

Wat zijn onze plannen voor Brussel?

We willen de Regio Brussel-Hoofdstad net meer bevoegdheden geven dan vandaag. We willen Brussel dus versterken. Door hen verantwoordelijk te maken voor de grondgebonden bevoegdheden moet Brussel de hefbomen in handen krijgen om de stad leefbaar en welvarend te maken. Ondernemingsvriendelijker ook, en aantrekkelijk voor de middenklasse die vandaag de stad uitvlucht.

Als Vlaamse gemeenschap willen wij verantwoordelijkheid blijven opnemen voor onze hoofdstad, bijvoorbeeld op vlak van onderwijs en gezondheidszorg. Daarom willen wij aan elke Brusselaar de mogelijkheid geven om te kiezen voor Vlaanderen. Daarom lanceren we de Brusselkeuze.

We zorgen voor een beter bestuur in het belang van alle Brusselaars. De 19 gemeenten, OCMW’s en de 6 politiezones moeten samensmelten. Het aantal mandaten willen we halveren door minstens 500 van de 1.100 Brusselse postjes te schrappen. En we blijven bestuurlijke nabijheid garanderen met districten zoals dat vandaag in Antwerpen ook het geval is.

Brussel versterken we als onze échte hoofdstad. Door het Vlaams parlement er te behouden, toe te zien op de strikte naleving van de taalwetgeving, en ervoor te zorgen dat de ambtenaren en de openbare dienstverlening in het Nederlands gegarandeerd worden.

Duidelijke plannen voor Brussel dus, die technisch in detail zijn uitgewerkt én gevalideerd zijn door internationale consultancy-kantoren. Onze plannen voor Brussel zijn werkbaar en ze zijn concreet.

Vlaamse identiteit

Met ons confederalisme hebben we niet alleen een werkbare oplossing, we hebben een verhaal. Wat we nu nog nodig hebben, zijn ambassadeurs. Vlaamse ambassadeurs om ons verhaal te brengen.

Want als wij een sterker Vlaanderen willen realiseren, zullen we eerst meer sterke, bewuste Vlamingen nodig hebben. We moeten daarom niet alleen werken aan de structuren, maar ook aan de geesten.

Wij kiezen daarbij niet voor een communautaire werkgroep die met één voet buiten de partij staat, wij kiezen integendeel voor een ganse communautaire partij. Ons verhaal is er niet voor enkele parlementsleden, het is er voor iedereen, voor de ganse N-VA, alle leden, de ganse bevolking.

Daarom hebben wij de laatste jaren duizende gele petjes uitgedeeld, kregen alle N-VA bestuursleden het boek Onvoltooid Vlaanderen toegestuurd, kon iedereen een Vlaamse leeuwenvlag in huis halen. Er kwamen ook filmpjes voor 11 juli, moederdag, de blok,… Naast opiniestukken en studiedagen.

Mensen zelfbewust Vlaming laten worden, is daarbij ons doel. Meer dan ooit.

‘Flamingant’ was ooit een scheldwoord, daarna werd het een geuzennaam. Vandaag is het een kwaliteitsmerk, met onze Vlaamse leeuw als kwaliteitslabel. Laat ons meer Vlamingen overtuigen om dat kwaliteitslabel, die de titel “Vlaanderen” te dragen, met fierheid, openheid en durf.