Onderwijl probeert Open VLD om de zogenaamde ‘blauwe accenten’ in het regeerakkoord in de verf te zetten. Enigszins amechtig, zo tonen de cijfers. Dat er privatiseringen komen om de staatsschuld te stabiliseren, zo wordt getoeterd. Al moest De Bleeker uiteindelijk toegeven dat die passage louter ‘indicatief’ is opgenomen in het regeerakkoord. Wetstratees voor nougatbollen. Dat er in het departement Justitie gigantisch veel geld zal worden geïnjecteerd, wordt op de blauwe borst geklopt. Al toont de begroting dat heel wat van die middelen nog niet definitief zijn toegezegd. Bovendien wijst alles erop dat Justitieminister Van Quickenborne dit jaar zijn doel niet zal halen.
Dat paars-groen zal zorgen voor een sterk activeringsbeleid, blijven liberalen ook graag declameren. Daarvoor schrijven ze zelfs al extra terugverdieneffecten in de begroting in. Al benadrukken rijen experten dat de regering eerder inactiviteit aanmoedigt en ook het Rekenhof ziet vandaag geen enkel bewijs dat de Vivaldesque slogans onderbouwt. Wanneer de regering communiceert dat het goed komt, leggen de begrotingscijfers toch een gans ander beeld bloot.
Wat toont de begroting nog meer? Dat het België Boven en Links Vooruit is in Vivaldi. Haar Belgicistische roeping brengt de regering er zelfs toe om zaken te financieren waarvoor ze totaal niet meer bevoegd is, buitenlandse handel bijvoorbeeld, dat komt wettelijk de deelstaten toe. Zou het niet verstandiger zijn dat de federale regering eerst haar eigen rekeningen betaalt, vooraleer ze die van andere overheden er nog bij neemt? Is de Belgische begrotingskrater nog niet diep genoeg? Zo’n bevoegdheidsoverschrijdingen zijn onwettig, die uitgaven dus ook. En opnieuw is het de begroting die toont wat paars-groen voor u verzwijgt. Intussen bevestigt een nieuwe Waalse studie dat de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië torenhoog blijven. En laten de cijfers zien hoe de Franse Gemeenschap op het failliet afstormt.
Kijk, als jurist ben ik een woordenmens. Het fascineert me hoe je met taal een gemeenschap kan begeesteren. Hoe in publieke en parlementaire arena’s boodschappen en beloftes worden verpakt en vermarkt in wervelende slogans. Maar als politicus weet ik dat in de getallen de werkelijkheid schuilt. In de begroting worden ambities afgemeten, realiteiten onthuld en woorden doorprikt. Het budget legt de waarheid bloot en bepaalt het échte gewicht van elke beleidsmaker.
We moeten het dus dringend meer over die begroting gaan hebben. De cijfers, niet enkel de paars-groene woordenbrij. Want met budgettaire hocus pocus zullen we er niet komen. De vraag is of circus Vivaldi wel iets anders in de aanbieding heeft? Cijfers liegen niet, toch?
