(c) belgaimage
Negen dagen in 1846. Zolang was Jules Joseph d'Anethan minister van oorlog. Lode Craeybeckx tikte in 1946 af op acht dagen minister van koloniën. Dat mijn eigen ministeriële teller op 27 dagen is blijven steken, maakt me meer trots dan rouwig. Er stond namelijk iets fundamenteel op het spel, iets dat alle discussies, juridisch getouwtrek en absurd politiek theater van de voorbije weken overstijgt. Iets dat vooral gewone burgers begrijpen, in tegenstelling tot blijkbaar mensen als Mark Eyskens, zoals nog maar eens blijkt uit zijn recente stuk op deze website.
Het Marrakechverdrag niet tekenen, staat volgens Eyskens gelijk aan "isolationisme en protectionisme" en duwt ons richting extreemrechts. Nochtans lijken de meeste Vlamingen absoluut niet van het verdrag te moeten weten (in de VRT-poll met 8.336 stemmen was zelf 87 procent tegen). Zijn dat allemaal isolationisten? Racisten? In heel wat van de ons omringende landen zien we trouwens dezelfde evolutie. Er is iets aan het kantelen in Europa.
Sluipende uitholling van nationale wetgeving
Sinds de val van de Berlijnse muur in 1989 werd globalisme de dominante ideologie in het Westen. Eerder dan een wereld van vele, onderscheiden en cultureel gewortelde staten, willen globalisten wereldwijd vrede en welvaart creëren door de ganse mensheid onder één politieke autoriteit te verenigen. Transnationalisme, met één wereldregering, een beetje zoals de "Federation" uit Star Trek. Het is een perfect legitiem politiek doel, al valt op dat globalisten vaak vermijden hun doel te benoemen, alsof ze zich ervan bewust zijn dat ze dat best voor de bevolking verborgen houden.
Liever kiezen globalisten voor de sluipende uitholling van nationale wetgeving, via ngo’s, activistische rechtspraak en grote, transnationale organisaties. Het VN-verdrag van Marrakech is een schoolvoorbeeld van die sluipende uitholling van de natiestaat. Eenmaal getekend en gestemd, wordt van elk land verwacht dat het een stap opzij zet ten voordele van een nog op te richten "United Nations Network on Migration", dat ervoor moet zorgen dat het pact wordt toegepast, zoals ondertussen al formeel aangekondigd. Een zoveelste transnationale organisatie die onze verkozen politici over enkele jaren zal gaan vertellen welk migratiebeleid ze al dan niet mogen voeren.
Migratiepact is niet vrijblijvend
Denken Mark Eyskens & co nu werkelijk dat de burger zich zo in de luren laat leggen? Het doel van zo’n "compact’"is niet vrijblijvend. Mensen voelen het aan en zien het onder hun ogen gebeuren. Steeds meer rechtspraak wordt verplaatst van het niveau van de natiestaat en de grondwet – het niveau waar u en ik als kiezer nog enige invloed op hebben - naar transnationale rechtscolleges en internationale organisaties, waar onze stem verdrinkt.
De grootste fout die Europese politici al decennia maken, is denken dat dit een louter abstracte kwestie is, een proces dat boven de hoofden van de mensen plaatsvindt. Dat het iets is waar mensen zich wel bij zullen neerleggen, eenmaal ze zien dat alle verzet nutteloos is, dat ze niet "aan de juiste kant van de geschiedenis" staan.
De voorbije jaren hebben steeds meer burgers in Westerse democratieën duidelijk gemaakt dat zij hun lot opnieuw meer zelf willen bepalen. Zelfbeschikking zoals dat in onze democratie politiek georganiseerd wordt, noemen we "volkssoevereiniteit". Het vormt het fundament van onze natiestaat waarop onze vrijheid en welvaart gebaseerd zijn, zoals Tinneke Beeckman terecht beschrijft (De Standaard 20 december 2018).
Subsidiariteit
Ziet Mark Eyskens nu werkelijk niet dat veel burgers in Westerse democratieën stemmen op nieuwe partijen, zoals de N-VA, maar ook op traditionele partijen, die opkomen voor hun soevereiniteit, zoals de Oostenrijkse Volkspartij, de Duitse CSU en de Britse Tories?
Met isolationisme of electoraal opportunisme heeft dit niets te maken. Wel met subsidiariteit. In een poging het debat te framen als gesloten economisch nationalisme, en dus protectionisme, onderschatten globalisten de noodzaak aan politiek nationalisme, zelfbeschikking dus. Hoe organiseren we het zwaartepunt van de bevoegdheden zo dicht als mogelijk bij de burger? Hoe zorgen we ervoor enkel Europees en internationaal in te grijpen waar en wanneer dat een meerwaarde biedt en het absoluut noodzakelijk is? Hoe stutten en sterken we onze democratie?
Een verbindend project van inclusief nationalisme, gebouwd op subsidiariteit, is onmogelijk in een wereld zonder natiestaten. De beschuldiging dat ons verzet tegen het Marrakechverdrag een electorale bocht inhoudt, is dus onzin. Het is alleen maar logisch dat de N-VA, die mee aan de basis lag van het Vlaamse inburgeringsbeleid, zich nu verzet tegen de uitholling van ons migratiebeleid door transnationaal recht. En net zoals Geert Bourgeois tien jaar geleden niet aarzelde om uit de Vlaamse regering te stappen omdat die wilde onderhandelen over een nieuwe staatshervorming zonder garanties voor Vlaanderen, is onze standvastigheid vandaag even logisch.
De N-VA zal nooit meegaan in een project dat tot doel heeft onze natiestaat zomaar uit te hollen en Vlaanderen over te leveren aan een transnationaal, globalistisch en uiteindelijk postdemocratisch project.
Jules Joseph d'Anethan en Lode Craeybeckx dienden na enkele dagen de ministeriële plaat te poetsen. De ene werd later premier, de ander de tot op vandaag langst zittende burgemeester van Antwerpen. Mijn carrière wordt niet bepaald door een postje, wel door de verandering die de N-VA brengt. Met de keuze voor nationalisme en confederalisme , identiteit en soevereiniteit. En daarbij protesteer ik tegen de minachting voor de kiezer die Mark Eyskens tentoon spreidt. De minachting die zich toont ook in de weigering om nu verkiezingen uit te schrijven. Waar is men bang voor?
