(c) N-VA
In dat boek met de ondertitel ‘Van taalstrijd tot natievorming’ brengt ADVN-onderzoeker Frank Seberechts het moeizame maar succesvolle verhaal van de Vlaamse beweging om de Vlamingen hun rechtmatige plaats te geven in België: eerst als taalgroep, later als volk met een eigen deelstaat.
Vlaanderen als opdracht
Natievorming is ook een belangrijke opdracht van de N-VA, beklemtoont De Wever: “Vlaanderen is een opdracht. Aan ons om duidelijk te maken aan de Vlamingen dat Vlaanderen hun vakbond is in de wereld.” In dat verband verwijst hij naar het zelfbewustzijn van de Basken en Schotten, waaraan het de Vlamingen nog steeds wat ontbreekt. “Onze jongeren zijn grootgebracht en leven vandaag in een Vlaamse context. Heel hun referentiekader is Vlaams. Maar zichzelf als lid beschouwen van een groep is geen evidentie", weet De Wever. Daarom wil hij via laagdrempelige acties, zoals het uitdelen van Vlaamse petjes tijdens de Ronde van Vlaanderen, ook de positieve aspecten van de Vlaamse identiteit onder de aandacht brengen. “Vlamingen zien die identiteit nu nog te veel als onderdeel van een politiek debat of associëren haar met partijpolitiek of zelfs extremisme. Dat moeten we tegengaan.”
Politiek-economische blokkering
In zijn nawoord stelt De Wever dat het Vlaams-nationalisme niet langer wordt gedreven door een historische wrok, maar door het verlangen van een gemeenschap die zichzelf ziet als politieke entiteit. Zij zit echter geblokkeerd in een ondoorzichtig staatkundig kluwen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, wordt zij ook nog eens gehinderd door allerlei grendels en mechanismen die ooit zijn ontworpen ter bescherming van de gemeenschappen in dit land, maar die vandaag vooral een beteugeling vormen van de meest primaire democratische rechten. “We worden misschien niet meer geblokkeerd in onze sociale en culturele opgang, maar des te meer in onze democratische rechten én in onze economische ontwikkeling. Bij alle opeenvolgende staatshervormingen bleven de sociaal-economische hefbomen immers stevig in federale handen”, betreurt De Wever.
Langetermijnstrategie
“De vroegere unitaire Belgische staat is intussen volledig uitgehold tot een optelsom van twee democratieën. En de zesde staatshervorming heeft alle aangehaalde problemen enkel nog vergroot”, constateert De Wever. Voor hem heeft een nieuwe staatshervorming dan ook geen enkele zin meer. "We moeten ervoor zorgen dat de Franstaligen zelf vragende partij worden voor een nieuwe paradigmashift, zodat zij samen met ons de stap zetten naar een confederale staat. Daartoe moeten we een sociaal-economisch herstelbeleid voeren en de macht van het federale niveau gebruiken. Want hoe je het ook draait of keert, we zullen een tweederdemeerderheid nodig hebben, met een meerderheid in elke taalgroep", besluit De Wever.
