© Getty Images
Heimelijk hoopte ik dat de Mélans in hun duel de Avresses zouden verslaan. Vorig jaar duimde ik in Namen voor de geel-zwarte steltlopers tegenover de rood-witte in de Joute sur échasses. Neemt iemand dat een overtuigde Vlaming kwalijk? Met volle teugen genoot ik toen mee van uw Waalse feestdag. Concerten, straattoneel en volksspelen. Muziek, zang en gelach. Jenever in alle mogelijke kleuren en rood klauwende hanen. Gedreven en gezellig Waals patriottisme.
“Het wordt tijd dat Wallonië haar lot in eigen handen neemt. We moeten het vertrouwen in onszelf terugwinnen. Wallonië heeft te lang getalmd om het federalisme te omarmen”, luidde de fiere boodschap van Waals parlementsvoorzitter Jean-Claude Marcourt. Ik genoot hoe hij in het Theater van Namen zo mogelijk nog overtroffen werd door een Paul Magnette, stralend gedecoreerd met een vergulde Waalse haan op zijn revers gepind.
Wie ontbrak? De Vlamingen. Al te weinig Nederlandstalige gezagsdragers en titelvoerders waren, in mijn oordeel, naar uw hoofdstad afgezakt voor de politieke speeches. Maar u bewees ten overvloede dat dit de ambiance niet kon drukken. Ik moet er vaak aan terugdenken, zeker de afgelopen maanden zonder volwaardige Belgische regering. De indruk ontstaat dat Wallonië niet meer op haar eentje durft schakelen en gas geven.
Zitten jullie echt te wachten op opnieuw een Vlaming als federaal minister van binnenlandse zaken om de veiligheid bij u thuis te garanderen? Is een minister van Justitie afkomstig uit Vlaanderen echt noodzakelijk om recht en rechtvaardigheid te garanderen in Wallonië? Zou u niet liever zélf de fiscale en sociale toekomst van uw regio uittekenen of denkt u echt dat Vlaamse ministers van financiën, werk en sociale zaken dat beter kunnen? Net daarover gaan de institutionele discussies in dit land. Over de fierheid en zelfverzekerdheid om de eigen uitdagingen te kunnen aanpakken, met eigen Waalse politici en naar eigen wensen en inzichten. Kortom, zodat jullie Wallonië op z’n Waals kunnen besturen.
Herinnert u nog het verzet van Paul Magnette en Elio Di Rupo tegen het CETA-vrijhandelsverdrag met Canada? Inhoudelijk deelde ik dat protest persoonlijk niet, maar wat was het indrukwekkend om dat fiere Wallonië te zien strijden voor de eigen overtuiging. Wallonië als volwaardige democratie van zo’n 3,6 miljoen mensen die haar internationale plaats opeiste. De Galliërs in de Europese Unie. Nu drie jaar later lijkt het soms wat zoeken naar diezelfde Waalse gedrevenheid.
Wordt het nu niet écht tijd dat Wallonië haar lot meer in eigen handen neemt? Vanzelfsprekend in correcte, loyale en zelfs hartelijke afspraken met Vlaanderen, ook solidair en financieel. Zodat in het voorjaar van 2024, wanneer België het voorzitterschap van de Europese Unie zal waarnemen, Minister-presidenten Di Rupo, Jeholet en ook Vervoort mee in het voetlicht staan. Vanop de eerste rij en niet slechts in tweede rang, ergens verscholen achter een mogelijk Vlaamse premier.
Welke evenwichtsartiesten het steltenduel dit jaar zouden winnen in Namen weten we niet. Corona gooit helaas roet in het eten. Maar laat het geen feestdag in mineur voor u worden. “Petit pays, c'est pour ta grandeur d'âme, que nous t'aimons, sans trop le proclamer. Vola pocwè k' on-z est fir d'esse Walon!” Geniet van uw feestdag, fier en vol vertrouwen.
